پیشینه ساختمان‌سازی به زمان حیات بشر برمی‌گردد، انسان اولیه به کمک طبیعت و با استفاده از مصالح اولیه اقدام به ساخت بنا نمود و به دنبال پیشرفت‌های به‌دست‌آمده، مصالح باکیفیت‌تر و جدیدتر معرفی می‌کرد. ازاین‌رو هر دوره را بر اساس مصالح غالب آن زمان نام‌گذاری کرده‌اند.
در ساخت سازه‌های اولیه توسط انسان، مصالح سنگ، چوب، الیاف، پوست، استخوان و خاک مورد استفاده قرار می گرفت. انسان یکجانشین با تجمع درکنار رودها با استفاده از ترکیب گل و کاه و خشتهای خشک شده دربرابر آفتاب مبادرت به خانه‌سازی کردند.
استفاده از سنگ در یونان و مصر باستان به‌عنوان اصلی‌ترین مصالح ساختمانی و همچنین چوب در ساخت سقف‌ها مورد کاربرد بوده است. رومی‌ها در قرن سوم پیش از میلاد در ادامه روش‌های یونانیان در به‌کارگیری سنگ، استفاده از سایر مصالح بنایی همچون آهک و آجر را در ساخت بناهای خود گسترش دادند و توانستند سه روش متفاوت در ساختمان‌سازی شامل، سنگ و مصالح بنایی، بتن اولیه شامل ترکیب آهک و پوزولان و چوب و فلز را معرفی کنند. بناهای عظیمی همچون مسجد ایاصوفیه و معبد پانتئون بهترین نمونه‌های به‌کارگیری آجر و بتن اولیه توسط رومی‌ها است.
کیفیت، استحکام و حجم بالای مصالح سنگی در قرون‌وسطی، به‌عنوان مصالح اصلی مورد کاربرد قرار گرفت و جایگزین چوب در ساختمان‌ها گردید.
هم‌زمان با پیشرفت‌های حاصل شده در عصر صنعتی (نیمه دوم قرن هجدهم)، فعالیت‌های ساختمانی نیز با نوآوری‌هایی همراه بود. توانایی تبدیل آهن خام به آهن کارشده در این دوره، امکان ساخت‌وسازهای عظیم را فراهم کرد. تولید انبوه آجر در کارخانه‌ها، در کنار آهن به‌عنوان پوشش در سازه‌ها مورداستفاده قرار گرفت.
اواسط قرن 19 با پیشرفت‌های حاصل شده در تولید مصالح جدید آهنی همچون فولاد و بتن مسلح، زمینه شکل‌گیری معماری مدرن فراهم گردید. از اواخر سده 19 تا اواسط سده 20 با ابداعات و پیشرفت‌های به‌دست‌آمده در مصالح متداول فولاد و بتن مسلح، ساخت سازه‌های بلندمرتبه رواج پیدا کرد؛ به‌گونه‌ای که این روش‌های ساخت‌وساز تا به امروز به‌عنوان روش‌های استاندارد در ساختمان‌سازی مطرح شده‌اند. از اواخر قرن بیستم باهدف افزایش کارایی، کاهش هزینه‌ها، بهبود طراحی در ساخت‌وسازها و حفاظت از محیط‌زیست، پیشرفت‌های چشمگیری در زمینه تولید مصالح توانمند در مقایسه با مصالح سنتی حاصل شده است که جامعه مهندسی را به سمت انقلاب صنعتی جدید سوق می‌دهد.
فعالیت‌های ساختمانی همان‌طور که با ایجاد فرصت‌های شغلی و تأمین مسکن نقش مثبتی در اقتصاد ملی دارا هستند؛ با تولید سروصدا، نخاله‌های ساختمانی و گازهای گلخانه‌ای بر محیط‌زیست تأثیرات نامطلوبی دارند. همچنین از دیگر نکات منفی این صنعت، می‌توان به بحث نوسازی ساختمان‌ها اشاره نمود که با مصرف بالایی در انرژی و هزینه‌ها همراه است.
از اقدامات مطرح شده طی دهه‌های گذشته در حوزه ساختمان به‌منظور کاهش اثرات نامطلوب آن بر جامعه، محیط‌زیست و اقتصاد، موضوع ساختمان سبز است. ساختمان سبز، امروزه به یک مسئله جهانی تبدیل شده است چرا که نه‌تنها در کشورهای توسعه‌یافته بلکه در کشورهای درحال‌توسعه نیز به یک امر مهم تبدیل گشته است.
ساختمان سبز در سه حیطه اقتصادی، اجتماعی و محیطی قابل‌بررسی است. استفاده پایدار از اراضی نه‌تنها تأثیرات مثبت اقتصادی بلکه تأثیرات محیط زیستی، صرفه‌جویی در هزینه‌ها، ایجاد رفاه و افزایش آگاهی فرهنگی را در جامعه به دنبال دارد.
در این حیطه، استفاده از مواد طبیعی و غیر مصنوعی در بهبود ساختمان‌ها، همچون نانوذرات را می‌توان به‌عنوان یکی از روش‌های مثبت تلقی کرد.
